Chow chow należy do grupy szpiców azjatyckich. Jest psem średniej wielkości, ale o krępej i zwartej budowie ciała. Zgodnie ze wzorcem rasy samiec powinien osiągać wysokość od 48 do 56 centymetrów w kłębie, a samica od 46 do 51 centymetrów. Waga wynosi około 20-27 kilogramów w przypadku suk i 25-32 kilogramów u samców.

Chow chowy chodzą na opuszkach palców, ale ich tylne kończyny są proste, co sprawia wrażenie jakby pies chodził na „szczudłach”. Ogon mają zakręcony lub prosty, noszony na grzbiecie. Ich gęste i obfite futro oraz ponure spojrzenie sprawia, że upodabnia się je do lwów.

Chow chowy mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorach rudym, czarnym, białym, kremowym i niebieskim. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa.
Chow-chow to krępy pies o krótkim i masyw­nym tułowiu. Jego kark porasta bujna sierść, przez co psy przypo­mi­na­ją lwy. Mają dumną posta­wę i gęstą grzywę. Klatka piersio­wa jest szero­ka i głębo­ka. Kończy­ny są proste i dobrze umięśnio­ne. Wysoko osadzo­ny ogon noszo­ny jest wyraź­nie nad grzbie­tem.

Chow-chow mają ciemne oczy o owalnym kształ­cie. Małe, zaokrą­glo­ne uszy posta­wio­ne sztyw­no, nachy­lo­ne nad oczami i nieco zbież­ne, co nadaje psu specy­ficz­ne­go, „nachmu­rzo­ne­go” wyglą­du.

Cechą charak­te­ry­stycz­ną chow-chow jest czarno­nie­bie­ski język. W takim kolorze są również jego podnie­bie­nie i dziąsła.

Rasa ta wystę­pu­je w dwóch odmia­nach pod wzglę­dem długo­ści szaty:

1. chow-chow długowłosy – jego włos jest gęsty, prosty i odstający, podszycie miękkie i włókniste, najbardziej obficie sierść porasta szyję, tworząc grzywę
2. chow-chow krótkowłosy – jego szata jest krótka, ale bardzo gęsta, prosta i odstająca, o pluszowej strukturze

Najbar­dziej znane chow-chow to psy rude, cynamo­no­we, kremo­we i czarne. Nieco rzadziej spoty­ka­ne są chow-chow białe i chow-chow niebie­skie.

Wobec domowników chow chow zachowuje się łagodnie, jednak stroni od bliskiego kontaktu fizycznego. Psy tej rasy często nawet nie witają swoich opiekunów wracających do domu, co jednak nie znaczy, że nie potrzebują towarzystwa człowieka. Odizolowane od domowników mogą szybko stać się sfrustrowane i agresywne. Z tego względu chow chowy nie powinny być utrzymywane w ogrodzie lub kojcu ani pozbawione kontaktu z rodziną.

Trzeba także pamiętać, że mimo silnego instynktu stróżowania i dużej czujności, psy te są dość ciche i nie mają skłonności do alarmowania o każdym nietypowym zdarzeniu. W stosunku do obcych osób chow chowy wykazują dużą nieufność i niezbyt szybko przekonują się do gości.

Aby zapobiec filcowaniu się sierści, najlepiej codziennie szczotkować chow-chow. Należy zwrócić uwagę przede wszystkim na sierść za uszami i w okolicach kołnierza, gdzie łatwo tworzą się kołtuny.

Pielę­gna­cja psa chow-chow jest wymaga­ją­ca, zwłasz­cza w przypad­ku psów długo­wło­sych. Sierść wypada przez cały rok, a szczyt linie­nia przypa­da na koniec lata i zimy. Osobni­ki krótko­wło­se wymaga­ją szczot­ko­wa­nia 1–2 razy w tygodniu, a długo­wło­se codzien­nie. Włosów chow-chow nie należy czesać na sucho, ponie­waż niszczą się i elektry­zu­ją. Przed szczot­ko­wa­niem sierść trzeba spryskać specjal­ną odżyw­ką, która działa antysta­tycz­nie.

Psa powin­no się kąpać w razie potrze­by, gdy się ubrudzi. Do mycia poleca­ny jest specja­li­stycz­ny szampon dla psów o skórze wrażli­wej. Podczas codzien­nej pielę­gna­cji dobrze też zwrócić uwagę na oczy chow-chow, które mają tenden­cję do łzawie­nia. Najle­piej przemy­wać je za pomocą specjal­nych prepa­ra­tów do higie­ny okolic oczu i czystych gazików. Skórę w miejscach pofał­do­wań zaleca się przecie­rać gazą i specjal­nym płynem do pielę­gna­cji, rekomen­do­wa­nym przez lekarza wetery­na­rii.

Przod­ko­wie chow-chow pocho­dzą najpraw­do­po­dob­niej z Mongo­lii, a do Chin zosta­ły sprowa­dzo­ne przez paste­rzy. Gęste futro chroni­ło je przed dużymi wahania­mi tempe­ra­tur wystę­pu­ją­cy­mi tam w ciągu doby. Na począt­ku wykorzy­sty­wa­no je do polowań oraz jako psy zaprzę­go­we, później zaczę­to ich używać w walkach psów, służy­ły także jako zwierzę­ta rzeźne.

Na począt­ku XIX wieku za sprawą angiel­skich maryna­rzy chow-chow trafi­ły do Anglii, gdzie wzbudzi­ły powszech­ny podziw. Około 1860 roku rozpo­czę­to europej­ską hodow­lę tych pięknych zwierząt. Do popular­no­ści rasy przyczy­ni­ła się m.in. królo­wa Wikto­ria, która włączy­ła chow-chow do swojej psiar­ni. To właśnie w Anglii w 1894 roku ustalo­no oficjal­ny wzorzec i wpisa­no rasę do rejestru.

Chow-chow to rasa pochodząca z Chin. Znana jest jako pies z niebieskim językiem. Przez bujną grzywę, okrągłe uszy i krótką kufę przypo­mi­na lwa lub niedź­wiad­ka. Co warto wiedzieć o tej orygi­nal­nej rasie? Jak opieko­wać się psem chow-chow?

Na począt­ku XIX wieku za sprawą angiel­skich maryna­rzy chow-chow trafi­ły do Anglii, gdzie wzbudzi­ły powszech­ny podziw. Około 1860 roku rozpo­czę­to europej­ską hodow­lę tych pięknych zwierząt. Do popular­no­ści rasy przyczy­ni­ła się m.in. królo­wa Wikto­ria, która włączy­ła chow-chow do swojej psiar­ni. To właśnie w Anglii w 1894 roku ustalo­no oficjal­ny wzorzec i wpisa­no rasę do rejestru.